İkinci Dünya Savaşı yılları, yokluk, yalnızlığın başında dönüp duran çaresizlik ve çaba. Mustafa Şahin, Kasımveresiye’de başlattığı çetin yolculuğu tarihin kıvrımlı yollarından geçirerek taşranın uzak köylerinde kurulmuş yıkık dökük evlere ulaştırıyor. Yaşam yükünü omuzlarında taşıyan kadınlardan, eşkıyalardan, mükelleflerden, kömür ocaklarındaki dipsiz karanlıktan ve başkalarının kavgasında ziyan olan hayatlardan bahsediyor. Kasımveresiye, çok yakın olmayan ama uzaklarda da durmayan bir tarihin romanı yazıyor.

“Hava ısınmamış, her şeyi pembeye boyayan şafağın gücü sabah ayazını kırmaya yetmemişti daha. Meydana vardığında kendinden önce gelen kadınların kaygılı yüzleriyle karşılaştı. İç sıkıntısı büyürken, karın boşluğunda ekşimsi bir yanma peyda oldu. Kimse birbiriyle konuşmuyordu. Bir kenara çekildi. Islık çalıp esen, çivi gibi delici, jilet gibi keskin soğuk rüzgârın sesi, her gelenle birlikte dağ gibi büyüyen sessizliği parçalamaya yetmiyordu. Kaygılı insanlar sanki birbirleriyle konuşmamak için önceden sözleşmişti.”